Σύμφωνα με τον Νίτσε, στο σώμα μας υπάρχει περισσότερη φιλοσοφία απ’ ότι στην πιο βαθιά φιλοσοφία μας. Τι μπορούμε λοιπόν από όσα ‘λέει’ η γλώσσα του σώματός μας;

Ας αναφερθούμε σε μερικές από αυτές…

Σταυρωμένα χέρια: στάση άμυνας.
Κεφάλι γερμένο προς τα εμπρός: ενδιαφέρον για το θέμα που ακούγεται.
Σφιγμένα χείλη: δυσπιστία, δυσαρέσκεια.
Τρίψιμο χεριών: ικανοποίηση για κάτι που θα συμβεί.
Χτύπημα των δοντιών: ανυπομονησία και βιασύνη.
Κάθισμα στην άκρη της καρέκλας: επιθυμία να φύγουμε.
Κάθισμα με τα πόδια ανοιχτά: χαλαρότητα.
Παίξιμο με τα μαλλιά: ανασφάλεια αλλά και επιθυμία να γοητεύσουμε.
Ενωμένοι αστράγαλοι: φόβος και επιφυλακτικότητα.
Χέρια στους γοφούς: διάθεση να κάνουμε ή να πούμε κάτι σημαντικό….

Σκεφτείτε τώρα πόσο συχνά τα παιδιά μας χρησιμοποιούν έναν μη λεκτικό τρόπο προκειμένου να επικοινωνήσουν μαζί μας, εξίσου σημαντικό με τον λεκτικό τρόπο επικοινωνίας και ας σκεφτούμε τον Νίτσε που πρέσβευε ότι στο σώμα μας υπάρχει περισσότερη φιλοσοφία απ’ ότι στην πιο βαθιά φιλοσοφία μας!