Μία έφηβη μαθήτρια Λυκείου, διαγνωσμένη δυσλεξική από το Δημοτικό, παραθέτει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της γύρω από τη δυσλεξία και την αντιμετώπιση των γύρω της. Η ίδια αναρωτιέται: “Είμαστε αυτό που μας λένε οι άλλοι ότι είμαστε ή είμαστε αυτό που λένε οι δυνάμεις μας ;”

Ναι είμαι δυσλεκτική ! Είμαι μια ακόμα δυσλεκτική μαθήτρια που απλά προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το σύστημα που κατά την γνώμη πολλών θα μας καθοδηγήσει στην επιτυχία ! Τι συμβαίνει πραγματικά όμως με αυτό το ιδιαίτερο είδος που συναντάμε πια σε κάθε σχολειό ;

Αυτό το κείμενο γράφεται για να παραθέσει τους προβληματισμούς , τον ρατσισμό και τους στόχους που έχουν θέσει αυτά τα άτομα συμπεριλαμβανομένου και εμού ! Ένας απλός ορισμός της δυσλεξίας είναι “άτομα τα οποία δυσκολεύονται να μάθουν μέσω της γραπτής ή προφορικής γλώσσας”. Σε αυτή την κατηγορία μπορεί να ανήκουν και ευφυή ή και ταλαντούχα άτομα και δεν σχετίζεται σε καμιά περίπτωση με προβλήματα νοητικής καθυστέρησης. Θέλω να δώσω έμφαση στην τελευταία φράση αυτού του ορισμού <<Δεν έχει καμιά σχέση με νοητική καθυστέρηση>>.

Στην εποχή μας τα παιδιά πιστεύουν πως είναι πρωτοποριακά, πως έχουν λιγότερους δεσμούς και προκαταλήψεις από τους γονείς και γηραιότερους τους ! Αυτά λοιπόν τα πρωτοποριακά παιδιά τρέμουν μπροστά στη φράση “έχω δυσλεξία”! Θεωρούν αυτή την ιδιαιτερότητα, πρόβλημα νοητικής καθυστέρησης και δεν καταλαβαίνουν πως εμείς είμαστε απόλυτα συμβιβασμένοι και περήφανοι για αυτό που είμαστε που πάνω από όλα δεν είναι πρόβλημα! Έχω νιώσει τον οίκτο και την αίσθηση λύπησης από συμμαθητές, καθηγητές και γενικότερα από “πρωτοποριακούς ανθρώπους” που ενώ θέλουν να δείχνουν άνετοι μπροστά σε αυτή σου τη φράση, τα συναισθήματα που παρέθεσα παραπάνω μαζί με πολλά πολλά άλλα ξεπηδούν από τα μάτια τους και παρουσιάζουν κρυφά τις πραγματικές τους αντιδράσεις.

Ναι είναι και αυτό μορφή ρατσισμού ! Η περιθωριοποίηση αυτών των ατόμων και η αποξένωση τους έστω και έμμεσα από το περιβάλλον –κυρίως- του σχολειού ..τα θέτει σε δεύτερη μοίρα και τα πείθει να πιστέψουν πως αυτά δεν μπορούν ! Στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι <<Ο αλυσοδεμένος Ελεφαντας>> που διάβασα πρόσφατα αναφέρει την ιστορία ενός ανθρώπου που αγαπούσε τους Ελέφαντες του Τσίρκου. Αυτόν τον Άνθρωπο τον βλέπουμε να παρατηρεί ότι οι ελέφαντες όταν ήταν μικροί ήταν δεμένοι με μια αλυσίδα που τους επέτρεπε περιορισμένη γκάμα κινήσεων. Όσο και να προσπαθούσαν δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από την αλυσίδα . Όταν μεγάλωναν λοιπόν αυτό το μικρό πια αλυσιδάκι ήταν ακόμα δεμένο στο πόδι τους. Είχαν πια την σωματική δύναμη να ξεφύγουν αλλά κανένας ελέφαντας δεν το τολμούσε ! Είχαν πια πεισθεί ότι δεν μπορούν να φύγουν και έτσι δεν προσπαθούσαν καν !

Μήπως λοιπόν και τα παιδιά με δυσλεξία πείθονται από τους γύρο τους για πράγματα που πραγματικά δεν ισχύουν ; Γιατί κανείς δεν πάει κόντρα στο πρόβλημά του; Ονόματα όπως η ΑγκάθαΚρίστι , Λεοναρντο Ντα Βίντσι , Αλμπερτ Αϊνστάιν , και πολλοί πολλοί άλλοι που ούτε καν σας περνάνε από το μυαλό είναι άτομα που έχουν συμβιβαστεί με αυτό που είναι και έχουν κάνει μεγάλη καριέρα ο καθένας στον κλάδο του ! Πρέπει λοιπόν να μάθουμε όλοι να μαχόμαστε για αυτά που θέλουμε αλλά πάντα να σεβόμαστε αυτά που πρεσβεύει ο καθένας δίπλα μας .! Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ή είμαστε αυτό που λένε οι δυνάμεις μας ; Ίσως η δυσλεξία έκανε καλό σε κάποιους ! τους έμαθε να μάχονται για αυτά που θέλουν να κατακτήσουν. Ίσως η δυσλεξία είναι ψυχική δύναμη τελικά , και ούτε καν μια αδυναμία !

Επιμέλεια άρθρου:
Ν. Σ.